บิดามารดาต้องยับยั้งจิตใจที่อยากจะทำเพื่อลูก และบุตรก็ต้องหักห้ามจิตใจที่อยากจะขอ

          ผมเรียนรู้โลกแห่งจิตใจผ่านทางพระคัมภีร์ และผมคิดว่าหากต้องการให้ลูกชายและลูกสาวขอผมใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขแล้ว ผมจำเป็นต้องฝึกให้พวกเขามีจิตใจที่สามารถควบคุมความปรารถนา ของตัวเองได้ ในสมัยที่ยังเป็นเด็ก ลูก ๆ ของผมพึงพอใจเมื่อได้ลูกอมหรือไอศกรีม แต่ถ้าพวกเขายังคงร้องว่า “คุณพ่อครับ/คะ ขอลูกอมหน่อย คุณพ่อครับ/คะ หนูอยากกินไอศกรีม” ในตอนที่อายุยี่สิบปีแล้ว พวกเขาคงเป็นคนโง่อย่างไม่ต้องสงสัย ในความเป็นจริงนั้น เมื่อเด็ก ๆ มีอายุมากขึ้นระดับความปรารถนาของพวกเขาก็ย่อมเพิ่มสูงขึ้น และเริ่มคาดหวังในสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นตามไปด้วย เช่น “คุณพ่อ ซื้อจักรยานให้หน่อย” “คุณพ่อ ซื้อคอมพิวเตอร์ให้หน่อย” “คุณพ่อ ซื้อมือถือให้หน่อย” เป็นต้น ความปรารถนาของพวกเขาจะเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกัน บิดาที่สามารถตอบสนองความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นได้ครบถ้วนทุกประการ ก็มีอยู่ไม่มากนัก ไม่ว่าบิดาคนนั้นจะมั่งคั่งสักเพียงใด หากความปรารถนาของลูก ๆ เพิ่มทวีขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ย่อมมีสักวันหนึ่งที่บิดาจะไม่สามารถตอบสนองความปรารถนาที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ ของลูกได้อีกต่อไป และเมื่อถึงวันที่บิดาไม่สามารถตอบสนองความปรารถนาเหล่านั้นได้อีก ลูก ๆ ก็จะเริ่มใช้ชีวิตอย่างเต็มไปด้วยคำบ่นและความไม่พอใจ

          ถึงแม้ว่าผมจะสามารถซื้อของให้ได้ตามที่ลูกร้องขอ แต่ผมก็ไม่ได้ซื้อให้ตามใจเขาเสียทุกครั้งไป โดยผมจะไม่อนุญาตให้พวกเขาซื้อของบางอย่าง อันที่จริงแล้ว เมื่อบิดาได้จับมือพาบุตรไปซื้อของที่บุตรอยากได้และเห็นว่าเขาดีใจเพียงใด ผู้เป็นบิดาเองก็ย่อมดีใจมากเช่นกัน ในทางกลับกัน เมื่อบิดาไม่มีเงินและไม่สามารถซื้อของที่บุตรต้องการได้ ผู้เป็นบิดาย่อมทุกข์ทรมานใจเป็นอย่างมาก นี่คือจิตใจที่บิดามารดาทุกคนมีโดยสัญชาตญาณ ดังนั้น หากบิดาตัดสินใจผิดพลาดโดยคิดว่าการยอมทำตามความปรารถนาของบุตรทุกประการเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว บุตรของพวกเขาย่อมกลายเป็นเด็กมีปัญหาในที่สุดเพราะเด็กคนนั้นจะดูหมิ่นบิดาของตัวเอง หากบิดาไม่สามารถมอบทุกสิ่งให้ได้ตามที่เขาเรียกร้อง

          การเรียนภาษาต่างประเทศเมื่อคุณมีอายุเกินห้าสิบปีนั้นเป็นเรื่องยากเพราะคนเราสามารถเรียนภาษาต่างประเทศได้อย่างง่ายดายเมื่อยังอายุน้อย หลาน ๆ ของผมที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาต่างพูดภาษาอังกฤษกันเก่งมาก พวกเด็ก ๆ จะหัวเราะออกมาเสมอเมื่อผมพูดภาษาอังกฤษเพราะผมออกเสียงได้ไม่ถูกต้อง หากคนที่พูดภาษาเกาหลีมานานได้ลองเปลี่ยนมาพูดภาษาอังกฤษ พวกเขาจะไม่สามารถออกเสียงได้อย่างถูกต้อง เราต้องเรียนภาษาตั้งแต่เมื่อยังอายุน้อยจึงจะสามารถออกเสียงได้อย่างถูกต้อง หากคุณเรียนภาษาอังกฤษในช่วงอายุยี่สิบปี คุณอาจพูดได้เก่งแต่จะออกเสียงได้ไม่ชัดเจน ด้วยเหตุนี้ เราจึงควรเรียนภาษาเสียตั้งแต่ยังอายุน้อย ความสามารถในการควบคุมความปรารถนาเองก็เช่นกัน เราจำเป็นต้องเรียนรู้ทักษะนี้เสียตั้งแต่ในวัยเด็ก เพราะหากเพิ่งเริ่มเรียนรู้ทักษะนี้เมื่อโตขึ้นแล้ว คุณก็ต้องยิ่งใช้ความพยายามและต้องเหนื่อยมาก ตอนที่ผมเลี้ยงลูก ผมเจตนาไม่ทำตามความปรารถนาของลูกทีละอย่างสองอย่าง แล้วช่วยพวกเขาหักห้ามจิตใจ ถึงแม้ว่าลูกของผมจะพูดจาออดอ้อนเรียก “คุณพ่อครับ/คะ....” แต่ผมก็จะไม่ตามใจเขา ครั้งหนึ่ง ในสมัยที่ลูกชายของผมยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น เขาเดินมาขอเงินผม “คุณพ่อครับ เขามีสอบเลื่อนสายเทควันโดกันครับ แล้วผมก็ต้องจ่ายเงินห้าสิบดอลลาร์เป็นค่ากรรมการตัดสินครับ”

        “สอบเลื่อนสายแล้วทำไมต้องจ่ายเงินห้าสิบดอลลาร์เป็นค่ากรรมการด้วยล่ะ”

        “เพราะว่าผมต้องไปสอบที่สมาคมเทควันโดโลกครับ ไม่ใช่ที่โรงฝึก ผมก็เลยต้องจ่ายเงินค่ากรรมการตัดสินด้วย”

        “ถ้าพ่อให้เงินลูกห้าสิบดอลลาร์ แล้วลูกจะได้สายดำแน่นอนหรือเปล่า”

        “ครับ ผมมั่นใจว่าสอบผ่านแน่ ๆ ครับ”

        “มั่นใจได้ยังไงกัน”

        “เพราะคนที่จะไปสอบได้ต้องผ่านการทดสอบรอบที่หนึ่งจากทางโรงฝึกก่อนครับคุณพ่อ ผมก็เลยมั่นใจว่าต้องได้สายดำอยู่แล้ว”

        “ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าลูกมีระดับเป็นสายดำแล้วสินะ แค่ไม่ได้รับการยอมรับจากทางสมาคมเท่านั้นเอง งั้นลูกก็เลิกเล่นเทควันโดได้แล้ว”

        ลูกชายของผมอยากได้สายดำจริง ๆ แล้วเขาก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมที่ต้องเลิกเล่น แต่เขาจะทำอะไรได้ครับ ลูกชายของผมจำต้องหักห้ามใจแล้วเลิกเล่นเทควันโด

         เมื่อลูกชายของผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายและระดั
มหาวิทยาลัยที่สหรัฐอเมริกา ลูกพูดขอบคุณกับผมหลายครั้ง “คุณพ่อครับ ขอบคุณมากครับที่เลี้ยงผมมาแบบนี้ ผมเห็นว่าพวกเพื่อน ๆ ที่ห้องต้องลำบากมากเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมสงสารพวกเขาจริง ๆ ครับ ถ้าคุณพ่อไม่ได้หักห้ามใจให้ผม ผมคงจะใช้ชีวิตตามใจตัวเองไม่ต่างจากพวกเขา
แน่ ๆ”

        ตอนแรก ลูกชายบอกผมว่าเขารู้สึกอิจฉามากเมื่อได้ยินเพื่อน ๆ คุยกันว่าไปเล่นสกีกันมาเมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ ทุกวันอาทิตย์ ลูกชายของผมต้องขับรถรับส่งให้กับคริสตจักรและต้องทำงานทั้งวัน เขาจึงไปเล่นสกีด้วยไม่ได้ นักเรียนส่วนใหญ่จะไปเล่นสกีกันตอนวันเสาร์แล้วกลับมาตอนบ่ายวันอาทิตย์ แต่ครั้งต่อ ๆ ไป พวกเขาก็เริ่มเล่นสกีกันจนถึงวันจันทร์แล้วกลับเข้ามาเรียนในวันอังคาร ต่อมาก็เลยไปจนถึงวันพุธ โรงเรียนที่สหรัฐอเมริกาจะไม่ก้าวก่ายนักเรียนในเรื่องแบบนี้ เนื่องจากถ้าคุณครูบอกกับนักเรียนว่า “เรียนสิ” ก็จะถือว่าเป็นคำสั่งและถือว่าละเมิดสิทธิส่วนบุคคล คุณครูจึงพูดว่า “การเรียนเป็นสิ่งที่ดีนะ” แทน ด้วยเหตุนี้นักเรียนหลาย ๆ คนที่ไม่ได้รับการฝึกฝนให้รู้จักควบคุมความปรารถนาของตัวเองจึงเริ่มเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดจนเรียนไม่จบ เมื่อลูกชายของผมได้เห็นเพื่อน ๆ ใช้ชีวิตเช่นนี้ เขาจึงรู้สึกขอบคุณกับผมมาก แล้วบอกว่าเป็นเพราะผมไม่ได้ให้ทุกสิ่งตามที่เขาขอ และช่วยฝึกฝนวินัยให้กับจิตใจของเขา เขาจึงไม่ก้าวออกไปนอกลู่นอกทางเช่นนี้